آموزش افعال کمکی در زبان انگلیسی

افعال کمکی در زبان انگلیسی
Auxiliary Verbs (Helping Verbs)

در این مطلب، قصد داریم تا به‌صورت خلاصه با افعال کمکی آشنا شده و حالات و اشکال مختلف آن را یاد بگیریم. اما قبل از شروع، بهتر است در ابتدا تعریفی در مورد «فعل اصلی» و «فعل کمکی» داشته باشیم.

فعل اصلی (Main Verb)

فعلی اصلی که در واقع قلب یک جمله می‌باشد، قابل صرف‌شدن بوده و با توجه به اشخاص و زمان‌های مختلف، حالات مختلفی به خود گرفته و به‌عبارتی، شکل ظاهری آن تغییر می‌کند. در زبان انگلیسی، هر فعلی می‌تواند چهار حالت مختلف داشته باشد:

1. infinitive (ریشه/مصدر)
2. past (گذشته)
3. past participle (صفت مفعولی)
4. ing form (به‌همراه ing)

مصدر یا ریشه (infinitive)

مصدر، ساده‌ترین شکل یک فعل می‌باشد. برای مثال در زبان فارسی، «خوردن»، «گذاشتن»، «کردن»، «رفتن»، ریشه‌های افعال مختلفی بوده و خود به‌تنهایی، به شخص یا زمان خاصی اختصاص ندارند.

در زبان انگلسی، ریشه‌ی یک فعل این‌گونه ساخته می‌شود:

بنابراین برای مثال، to go، به‌معنای «رفتن»، ریشه‌ی فعل go خواهد بود. یا to eat، ریشه‌ی فعل eat و به‌معنای «خوردن» است.

فعل کمکی (Auxiliary Verbs)

همانطور که در ابتدای مطلب نیز گفته شد؛ و همانطور که از نام این فعل پیداست؛ در حال کمک کردن است. در واقع به فعل اصلی کمک می‌کند؛ تا مفهوم خود را کامل‌تر برساند. در زبان انگلیسی، افعالی مثل can, could, may, might, would, shall, do، جزء فعل‌های کمکی به‌حساب می‌آیند.

افعال کمکی، به‌تنهایی معنا و مفهوم خاصی نداشته و نمی‌توانند پیام خاصی را انتقال دهند؛ اما با چسبیدن به فعل اصلی جمله، معنا و مفهوم آن را نیز می‌توانند تا حد زیادی تغییر دهند. برای مثال:

در اینجا، فعل paint، فعل اصلی جمله است. اکنون بیایید تا این جمله را، با استفاده از یک فعل کمکی بیان کنیم:

در اینجا، can یک فعل کمکی بوده و برروی توانایی فعل اصلی که paint است، تاکید می‌کند.

البته افعال کمکی، کاربردهای مختلفی دارند؛ که در ادامه، به هرکدام از آن‌ها می‌پردازیم.

مشخص کردن زمان فعل

برخی افعال کمکی، زمان وقوع یا اتفاق افتادن یک فعلی را نشان می‌دهند. برای مثال، فعل کمکی will، مشخص می‌کند که فعل مربوط به زمان آینده بوده و در واقع فعل قرار است که در آینده رخ دهد. برای مثال:

جملات سوالی و منفی

در مواقعی برخی فعل‌های کمکی، در جهت سوالی و منفی کردن یک جمله استفاده می‌شوند. جمله‌ی زیر را در نظر بگیرید:

حالا بیاید همین جمله را با استفاده از فعل کمکی do، به یک جمله‌ی سوالی تبدیل کنیم:

اکنون بیایید به همین سوال جواب بدهیم و البته یک جواب منفی:

در این جمله، عبارت don’t مخفف do not می‌باشد. در واقع با این کار، قصد دارد بگوید که فعل جمله انجام نگرفته است.

نشان دادن توانایی در انجام فعل

از برخی فعل‌های کمکی نیز برای مشخص کردن و نشان دادن توانایی انجام یک فعل استفاده می‌شود. در بالا مثال I can paint your pet زده شد. در ادامه به مثال‌های دیگری توجه کنید:

در اینجا برروی توانایی صحبت کردن تاکید شده است.

اکنون بیایید از can نیز همانند do، برای پرسیدن سوال در مورد توانایی یک فعلی استفاده کنیم:

اکنون بیایید به این پرسش پاسخ دهیم:

در انیجا پاسخ مثبت بوده است. اما بیایید یک پاسخ منفی بدهیم:

همانطور که می‌بینید، از can’t که مخفف can not است، برای نشان دادن عدم توانایی فعل speak استفاده شده است.

بیان احتمال وقوع یک فعل

برخی دیگر از افعال کمکی، احتمال وقوع یک فعلی را نشان داده و به‌عبارتی این را به ما می‌گویند که فعل مورد نظر شاید اتفاق بیفتد و شاید اتفاق نیفتند. برای مثال:

در این جملات، may یک فعل کمکی بوده و be نیز فعل اصلی جملات است. در این جملات، may، احتمال وقوع فعل را بیان کرده و می‌گوید که شاید آن اتفاق بیفتد و شاید هرگز رخ  ندهد.

انواع افعال کمکی

افعال کمکی، دو دسته هستند:

1. Modal Verbs
2. Non-Modal Verbs

تنها سه مورد از افعال کمکی non-modal بوده و بقیه‌ی آن‌ها Modal هستند.

افعال کمکی معین (Modal Verbs)

افعالی که هیچ‌گاه نمی‌توان آنها را به‌تنهایی مورد استفاده قرار داده و حتما بایستی به‌همراه فعل اصلی جمله، به‌کار گرفته شوند؛ تا معنی پیدا کنند. افعالی مثل can, could, maight, will,would و …

بعد از افعال کمکی معین، تنها می‌توان از حالت ساده‌ی فعل استفاده کرد؛ یعنی مصدر بدون to:

در این دو مثال، بعد از will و speak، از شکل یا همان حالت ساده‌ی فعل استفاده شده است. بنابراین همانطور که گفته شد، بعد از افعال کمکی معین نمی‌توان از شکلی به‌جز شکل ساده‌ی فعل استفاده کرده و گفتن جمله‌ای مثل He will saving us یا I can speaking Englilsh و … اشتباه و غلط است. 😀

مثال‌هایی دیگر:

افعال کمکی معین، باتوجه به فاعل جمله هیچ‌تغییری نمی‌کنند. برای مثال، نمی‌توان به آن s سوم شخص یا ing و … اضافه کرد:

جهت منفی کردن افعال کمکی معین، به فعل دگیری نیازی نیست؛ این افعال برخلاف افعال اصلی، به‌صورت مستقیم می‌توانند با اضافه شدن یک not منفی شوند. برای مثال:

اکنون این جمله را منفی می‌کنیم:

هیچ‌گاه نمی‌توان از دو فعل کمکی در یک جمله و به‌عبارتی برای یک فعل استفاده کرد؛ برای مثال موارد زیر اشتباه هستند:

افعال کمکی نامعین (Non-Modal Verbs)

افعال کمکی نامعین، برخلاف افعال کمکی معین، می‌توانند به‌عنوان فعل اصلی جمله نیز مورد استفاده قرار گیرند! این افعال، فقط شامل موارد زیر می‌باشند:

1. to be
   am – is – are
   was – were
   be – beeing – been
2. to have
   have – has – had
3. to do
   do – did – does

افعال کمکی to be

قعل to be که به‌معنی «بودن» است؛ و شامل am – is – are  و was – were و be – beeing – been می‌شود. به مثال‌های زیر توجه کنید که این افعال در نقش فعل اصلی جمله مورد استفاده قرار گرفتند:

در اینجا، am و is و are، که هرکدام یکی از اشکال فعل to be می‌باشند، به‌عنوان فعل اصلی به‌کار رفته‌اند و درواقع نقش فعل اصلی جمله را بازی می‌کنند.

اما زمانی از افعال to be به‌عنوان فعل کمکی استفاده می‌شود که فعل اصلی جمله، به‌صورت ing فرم آمده باشد (مثل حال استمراری). به مثال‌های زیر توجه کنید:

فعل کمکی to do

این فعل که در بالا مثال‌هایی از آن را مشاهده کردید، به معنی «انجام دادن» بوده و در حالت‌های do – does – did مورد استفاده قرار می‌گیرد. در مثال‌های زیر، از آن به‌عنوان فعل اصلی جمله استفاده شده است:

در اینجا، فعل do به‌عنوان فعل اصلی جمله به‌کار رفته است؛ چراکه قبل از آن، فعل کمکی can آمده است. در اینجا can، از توانایی انجام گرفتن سوالی می‌پرسد.

در اینجا نیز فعل do، به‌عنوان فعل اصلی جمله به‌کار رفته است؛ چراکه قبل از آن، فعل کمکی to be به‌کار رفته و همچنین در بالا نیز گرفته شد که زمانی فعل to be به‌عنوان فعل کمکی به‌کار گرفته می‌شود که فعل اصلی به‌صورت ing فرم بیاید.

اما کاربرد فعل do به‌عنوان فعل کمکی، در مواقعی برای پرسش از انجام گرفتن یک فعل و در مواقعی بیان انجام نگرفتن و یا منفی کردن یک فعل مورد استفاده قرار می‌گیرد. به‌عنوان مثال:

در اینجا از فعل do استفاده شده است تا در مورد انجام گرفتن فعل love سوال شود. همچنین do فعل کمکی است؛ چون بعد از آن فعل اصلی love مورد استفاده قرار گرفته است.

در اینجا نیز همانطور که در بالا گفته شد، از do برای انجام نگرفتن یک فعلی استفاده شده و در واقع منفی شده است. البته توجه داشته باشید که در صورت مثبت بودن، دیگر از do استفاده ‌نمی‌شود. البته گاهی اوقات برای تاکید برروی فعل اصلی جمله، در حالت مثبت نیز از do استفاده شده و برای مثال گفته می‌شود  I do love you. 🙂 در این مورد، درس «زمان حال ساده» را بخوانید.

فعل کمکی to have

فعل have که نکات زیادی پیرامون آن وجود دارد، به‌طور خلاصه به‌معنی «داشتن» و «خوردن» مورد استفاده گرفته و حالت‌های مختلف آن نیز به صورت have – has – had می‌باشد. به‌مثال‌های زیر دقت کنید که در نقش فعل اصلی مورد استفاده قرار گرفته است:

در اینجا از have به‌عنوان فعل اصلی جمله به‌کار گرفته شده است؛ که معنی «داشتن» می‌دهد.

اینجا نیز have به‌عنوان فعل اصلی در یک جمله سوالی مورد استفاده قرار گرفته است. در واقع از did که گذشته‌ی فعل do است، درمورد انجام گرفتن فعل have در زمان گذشته سوالی پرسیده شده است.

در اینجا نیز have به‌عنوان فعل اصلی و به‌صورت ing فرم آمده و فعل کمکی آن نیز یکی از اشکال فعل to be است.

اما در زبان انگلیسی، فعل have کاربردهای متنوعی را به‌عنوان فعل کمکی دارد؛ که فعلا جای بحث آن در این مطلب نبوده و تنها به مثال‌هایی در این مورد می‌پردازیم تا ذهنیتی نسبت به این موضوع پیدا کنید:

در آینده، به مطالب دیگری از افعال to be خواهیم پرداخت. در ادامه نیز لیست از افعال کمکی را قرار دادیم:

• am – is – are
• was – were
• be – beeing – been
• do – did – does
• have – has – had
• may – might – must
• can – could
• shall – should
• will – would