درباره نارنجک

ساز و کار نارنجک‌‌ها

نارنجک‌ها دارای ساز و کاری هستند تا جلوی انفجار ناخواسته را بگیرند. این سازوکار در اکثر نارنجک‌ها مشابه می‌باشد؛ که به آن ضامن نارنجک می‌گویند. ضامن معمولاً شامل سوزن و اهرمی هست که جلوی ضربه زدن ناخواسته و اتفاقیِ سوزن به چاشنی را می‌گیرد. چاشنی ماده‌ای حساس به ضربه می‌باشد؛ که پس از ضربه‌ی سوزن، ماده‌ی منفجره را بعد از مدت زمانی در حدود سه تا پنج ثانیه منفجر می‌کند. البته انواعی از مواد منفجره نیز هستند؛ که احتیاجی به چاشنی ندارند. مانند «نیترو گلیسیرین»؛ که خود در اثر ضربه‌ی حاصل از پرتاب نارنجک و برخورد آن به زمین منفجر می‌شود. در این نوع نارنجک‌ها، دیگر اضطراری برای پرتاب نارنجک وجود ندارد؛ چراکه تا ضربه شدیدی نخورد، منفجر نخواهد شد؛ که البته این نوع نیز ضامن خاص خود را دارد.

ممکن است خرج نارنجک دارای مواد شیمیایی باشد (همان بمب‌های شیمیایی در مقیاسی کوچک‌تر).

نمایی جالب از داخل یک نارنجک

انواع دیگر نارنجک‌ها

انواع دیگری از نارنجک نیز وجود دارد که برای کشتن افراد طراحی نشده‌اند؛ مانند نارنجک صوتی که با انفجار صدای شدیدی تولید می‌کند؛ که می‌تواند افراد را برای مدت کوتاهی گیج کند؛ یا نارنجک نوری که با انفجار، نور شدیدی تولید می‌کند؛ یا نارنجک دودزا، نارنجک مولد گازهای اشک‌آور و یا بی‌هوش‌کننده که توسط نیروهای انتظامی برای متفرق‌کردن اغتشاش‌گران یا رهایی گروگان‌ها استفاده می‌شوند. البته نارنجک دودزا در جنگ نیز برای مخفی‌کردن موقت نفرات و تحرکات از دید دشمن استفاده می‌شود. مثلاً در هنگام حمله‌ی تک‌یرانداز دشمن به ستون نفرات، برای ایجاد فرصتی جهت پنهان‌شدن و سنگر گرفتن استفاده می‌شود.

لحظه انفجار یک نارنجک