این سلاح در اصل به‌منظور پشتیبانی سربازان در جبهه ساخته شده‌است؛ زیرا سلاح کلاشنیکف دقت تیر بعد از ۱۵۰ متر را ندارد و پس از ۴۰۰ متر بی‌تأثیر است. اما پس از طراحی این سلاح و اثبات دقت تیر نسبتاً بالای آن، به‌خصوص در بین کشورهای جهان سوم که نه توانایی خرید سلاح‌های تک تیرانداز را داشتند و نه توانایی نگهداری این سلاح‌ها را که محتاج تمیزکاری مداوم بودند، به‌زودی تبدیل به سلاح تک تیرانداز مطلق این کشورها شد. پیشینه این سلاح در ایران به دوران قبل از انقلاب برمیگردد؛ دولت وقت، این سلاح را به‌عنوان سلاح متوسط تک تیرانداز خریداری نمود. امروزه ایران خود اقدام به بهینه‌سازی و تولید این سلاح نموده‌است. از اقدامات ایران در بهینه‌سازی این سلاح، می‌توان به کاهش وزن سلاح با استفاده از آلیاژهای نوین در ساخت بدنه و قطعات داخلی و کاهش لگد سلاح اشاره نمود.