ارتباط با پایگاه داده و انجام اعمال ثبت، ویرایش، حذف و جستجو در آن، همواره از خسته‌کننده‌ترین مراحل کار برنامه‌نویسان است. با وجود پیشرفت‌های چشمگیری در ارتقا IDE ها، و به کارگیری رابط‌های مختلفی مانند DAO، ADOP و DO.NET، همچنان این مرحله از کار برنامه‌نویسی خالی از لذت بود؛ تا اینکه مایکروسافت، سرانجام در .NET 3.0، نگاه شی‌گرای خود را با LINQ به تکامل تحسین برانگیزی رساند. ( البته منظور Link نیست 😀 )

تکنولوژی لینک، مدل مرسوم ارتباط با پایگاه‌داده را تغییر می‌دهد! بدین منظور:

• دیگر خبری از دستورات SQL و ADO.NET که در گوشه و کنار برنامه و با سورس‌کد آن ترکیب شده بودند تا تراکنشی با بانک اطلاعاتی انجام دهند، نخواهد بود و سورس‌کد برنامه، به اندازه‌ی کوتاه‌تر و خواناتر خواهد شد.
• دیگر لازم نیست هربار سری به جداول، view و یا Stored Procedure ها بزنید تا ببینید فیلدها به چه نام، ترتیب و یا از چه نوعی هستند!
• از مشکلات بسیاری که هنگام تغییر دادن یک جدول در بانک اطلاعاتی بوجود می‌آمد و باید دوباره DataSet را به روز می‌کردید و Query های TableAdapter را از اول می‎‌نوشتید یا اینکه GrideView روی فرم از کار می افتاد یا دچار انواع خطاها میشد نیز رها می‌شوید.
• و …

در واقع، هدف اصلی خلق LINQ، ارائه‌ی یک زبان یکتا جهت تقاضا، برنامه‌ریزی و فیلترکردن اطلاعات ذخیره شده در اشیاء مختلف، اعم از پایگاه داده، اشیا، آرایه‌ها و از همه مهتر XML است؛ این زبان قابلیت Debug شدن به صورت Runtime را دارا بوده و بسیار قابل انعطاف می‌باشد.

و همچنین LINQ، بسیار مورد پسند توسعه‌دهندگان وب به ویژه دوست داران XML قرار گرفته؛ و شما به وسیله‌ی این زبان قادرید به همان سادگی که از پایگاه داده تقاضا می‌کنید، از یک ساختار XML یا یک Object نیز تقاضا نمایید.